Kurucaşile’de 90’lar da çocuk olmak sabah kahvaltı yapıldıktan sonra hemen dışarı yarışmak gibiydi. Arkadaşlarımızla oynayacağımız oyunlar akıllarımızdaydı hep. Yer zaman belli değildi dışarda buluşalım diyorduk çıktığımız zaman hep birbirimizi bulur olmayan varsa da evinden alırdık oyun oynamak için.

Ne oyunlar vardı şimdiki çocukların bilmediği o zamanların herkesin bildiği misket vardı. Herkes atıcılığını gösterirdi bir de başı vurdun mu senden mutlusu yok bütün misketler senin olurdu. Cebine sığdıramazdın bile bazen de arkadaşlarından ödünç alırdın o zaman anladık biz ilk bir şeyler kaybetmeyi.

Körebe vardı mesela okullarda daha çok oynadığımız güldüğümüz gözünü sımsıkı bağladığımız arkadaşa dokunup kaçardık bazen de yakalanırdık oyunun kuralı buydu zaten herkes için yine çok zevkliydi. Kız arkadaşlarımızla beraber oynadığımız ip atlama vardı bu da zevkliydi bir o kadar da bize bir şeyler katan spor gibiydi aslında zıplamayı daha yükseğe zıplamayı öğretiyordu bize. Yine başka bir oyun topaç var iple sardığımız topacı çok hızlı çekerek dönmesini sağlardık hangimizinki en son durursa o kazanıyordu mantık bakımından her çocuğa bir şeyler katmıştır oynayan çocuklar bilir nasıl daha fazla döndürebilirim diye düşünürdük beynimizi çalıştırırdık.

Bir başka toplu oyundan 9 taş vardı özellikle erkek çocukların oynadığı taşları kule gibi dizip topla devirmeye çalışırdık devrildiği an diğer çocuklar kaçardı kendi takımınla dizmeye çalışırdın ebe olan arkadaşın topla diğerlerini vurmaya çalışıp oyun dışı yapmaya çalışırdı bu da bizim birlikte hareket etmemizi sağlardı her zaman. Uzuneşek vardı, mendil kapmaca vardı, yakar top vardı, saklambaç ve birçok adını bilmediğimiz beraber oynadığımız oyunlar vardı.

Şimdiki çocuklar bunları bilmiyor çünkü gerekli ortam yok artık çocuklar teknolojik aletlerle büyütülüyor onlara bağlı kalıyorlar sabahtan akşam ezanına kadar bizler gibi oynayamıyorlar akşam ezanın ne olduğunu bilmiyorlar. Teknoloji hepsini köreltti çocuklarımız kardeşlerimiz robot gibi okuldan gelince bilgisayara koşuyorlar oysa bizler dışarı koşardık.

Sadece zararları bunlar değil çocuklarımız obezite ye doğru gidiyorlar her sene obezite olma yaşı daha da düşüyor. Çocuklar yediklerini bilgisayar karşısında eritemiyor hareket etmiyorlar. Bunun tek çözümü aileleri bilinçlendirme olsa gerek.

Sonuç olarak hepimiz çocuk olduk ama eski çocukluk kalmadı dışarıda oyun oynayan koşuşturan çocukları görmek istiyoruz. Bilgisayar başında sanal oyunlara bağlı kalan çocukları değil oyun oynayan çocuk seslerini duymak istiyoruz mahallenin sokaklarında.

ÇOÇUKLAR GELECEĞE GÖNDERDİĞİMİZ VE ASLA GÖREMEYECEĞİMİZ MESAJLARDIR… ANONİM

                                                                                                                             EREN CAN TEKİNEL